Powody zakończenia waszych przyjaźni

DlaczegoJaJa pisze: ↑wt lis 26, 2024 1:51 am Czytając komentarze, mam wrażenie, że kobiety są o coś zazdrosne. Jeśli jedna z psiapsi jest ładniejsza, to będzie się wywyższać i robić z siebie lepszą. Druga, zazdrości po cichu i udają relację przyjacielską.
Widzę, że rzadko kiedy panie są dla siebie życzliwe. Chętniej się oceniają i krytykują.

Agneess pisze: ↑ndz gru 08, 2024 10:38 am Ja jestem właśnie na takim etapie dochodzenia do tego, że moje "przyjaznie" mi nie służą i zaczynam myśleć o odcięciu się.
Zawsze po spotkaniu z którąś z bliskich koleżanek przeżywam wewnętrzne frustracje. Obie mają tendencje do tzw. przypierdolek. Np. powiesz cokolwiek, no i ona albo wie lepiej, albo neguje Twoje zdanie, albo wyśmiewa, albo wychodzi, że coś miedzy sobą zatajają, no dlugo by wymieniać. No i potem ja siedzę i rozmyślam, że czemu w sumie na takie rzeczy nie reaguję, więc spirala się nakręca.
Tylko mam jakieś dziwne poczucie winy z tym związane. Niby w sumie odzywają się raz na ruski rok, ale w mojej głowie pada myśl, a co jak się odezwą, jak mam wtedy postąpić.
Był ktoś w takiej sytuacji albo miał podobne rozkminy do moich?

amica90 pisze: ↑ndz gru 08, 2024 1:50 pm W życiu tak naprawdę miałam tylko jedną przyjaciółkę. Przyjaźniłyśmy się od zerówki jakoś do połowy gimnazjum. Wszędzie razem, najlepsze przyjaciółki. Często przychodziłam do niej do domu, spędzałyśmy razem czas po szkole. Wspominam ją z sentymentem. Nie wiem, co się tak naprawdę wtedy wydarzyło, ale właśnie w połowie gimnazjum zaczęła się ode mnie oddalać. "Zbliżyła się" do innych osób z naszej klasy, które wyróżniały się tym, że były dobre z większości przedmiotów, więc w trójkę tworzyli taką "grupkę prymusów", tak to nazwijmy. Było mi przykro, bo widziałam wzrok tej drugiej koleżanki... tak jakby mówił, że odbiła mi jedyną bliską mi osobę... Po latach na terapii dowiedziałam się, że prawdopodobnie to odbicie przyjaciółki mogło się odbić na mojej psychice, nawet nieświadomie. Ja w tamtym czasie byłam "tą trzecią" obok dwóch innych koleżanek, gdzie nigdy nie traktowały mnie z szacunkiem, często też umawiały się na różne projekty do szkoły beze mnie, robiły coś za plecami.


Jeszcze do niedawna miałam jedną bliższą koleżankę, którą poznałam przez internet jakoś w gimnazjum i często się wtedy spotykałyśmy. Wtedy jeszcze mnie szanowała, mnie i mój czas. Wychodziłyśmy często na spacery, do kina, siedziałyśmy u niej w internacie. Do czasu, kiedy poznała swojego obecnego męża. Zawsze, gdy potrzebowałam pobyć z nią sam na sam, porozmawiać szczerze o problemach, to nigdy tego nie szanowała i zapraszała do domu w tym czasie innych ludzi, z którymi musiałam siedzieć w jednym pomieszczeniu i udawać, że wszystko jest okej. Wiem, może to zabrzmieć, jakbym się wtedy obrażała i siedziała naburmuszona, ale w tamtym czasie miałam ogromne problemy z nawiązywaniem nowych znajomości, więc czułam się bardzo nieswojo w nowym gronie. Potem zaczęło się odczytywanie i nieodpisywanie. Na moje propozycje spotkań praktycznie nigdy nie było odpowiedzi. Często zdarzało się, że jeśli już umówiłyśmy spotkanie, to je odwoływała, bo coś tam. Po tym jak wyszła z mąż, spotykałyśmy się dosłownie dwa razy do roku, a i to nie potrafiła przeznaczyć tego czasu tylko dla nas. Na każdym spotkaniu musiała kilka razy dzwonić do tego męża z pytaniami jak się czuje, czy zjadł już obiad i czy może nie kupić mu czegoś... Problemem było też mówienie, że w końcu zaprosi mnie do swojego mieszkania i wypijemy kawę albo pójdziemy na rowery. Pisała to dosłownie przez dwa lata, a nigdy nie wystosowała konkretnego zaproszenia. A ja sama nie pytałam, bo jak już pisałam wcześniej - nigdy nie odpowiadała na moje propozycje. Każdy ma jednak swoje granice. Zerwałam tę znajomość. Nigdy też nie wspierała mnie w rozwijaniu mojej pasji i (potencjalnego) biznesu - robiłam dla niej usługi, które ona udostępniała na fb, ale nigdy nie podlinkowała w opisie mojej strony na fb ani nigdy nie poleciła mnie pod żadnym postem. Miała usługi za darmo, choć sama za darmo nawet w ten sposób nie chciała mi pomóc. Kontakt urwałam chyba w tym roku, nie pamiętam. Po prostu zaczęłam się szanować. Było mi przykro, długo dochodziłam do siebie, ale z perspektywy czasu widzę, że to była dobra decyzja. Znałyśmy się jakoś 12-13 lat. Ale ludzie chyba też po prostu dojrzewają. Czy to była przyjaźń? Nie wiem. Ale traktowałam ją jako bliższą znajomą, bliższą niż inne.

Szczepa pisze: ↑wt sty 28, 2025 8:44 pm Czy ta koleżanka odezwała się do Ciebie?