Wasze doświadczenia z psychoterapią

liamga pisze: ↑ndz sie 10, 2025 7:33 pm To jest praca, więc to naturalne, że pieniądze mają dla niej znaczenie.

Wersow pisze: ↑czw sie 21, 2025 11:08 pm a ja rozumiem "oburzenie" - sama podczas spisywania kontraktu miałam problem z zaakceptowaniem możliwości "dwóch bezpłatnych odwołań spotkań", inaczej muszę płacić. przed samym rozpoczęciem terapii miałam już zaplanowane wyjazdy na przestrzeni roku, przez co musiałam je wrzucić właśnie w te "bezpłatne odwołania". dodatkowo pracuję w takiej branży, że mogą pojawiać się u mnie "obsuwy" godzinowe, czy po prostu nadgodziny. szkolenia, które mogą nie pozwolić mi na uczestnictwo w terapii w "czwartek o godzinie 16".
niestety w pracy zdarzają się nagłe wypadki i trzeba odwołać spotkanie. rozumiem, że terapeuta traci pieniądze, ale co w przypadku gdy pracuję w międzynarodowym zespole i moja dyrektorka wrzuca spotkanie zespołowe na godzinę, gdzie odbywa się moja sesja? nie zawsze da się tak wszystko idealnie w życiu ustawić. dodatkowo na następnej wizycie terapeuta przez 10 minut dopytuje co było takiego ważnego, że musiałaś/musiałeś odwołać wizytę?

Sookie pisze: ↑sob sie 23, 2025 12:23 pm Chodzi o to, że tylko dwa razy możesz odwołać sesję? Nie bardzo rozumiem.
Dla terapeuty to jest praca, za którą musi otrzymać wynagrodzenie. Nie rozumiem dziwnych zapisów w regulaminach, niektórzy faktycznie przesadzają. Z poprzednią terapeutką, z której po upływie czasu jestem średnio zadowolona, miałam parę dziwnych akcji w tym stylu. Chodziłam w czasie pandemii, był okres, że sesje były online i w różnych godzinach. Raz pomyliłam godzinę (wydawało mi się, że umówiłyśmy się na 16.30, a to była 16). Połączyłam się chyba 16.15-16.20 i zapytałam, dlaczego do mnie nie zadzwoniła, że się nie łączę. A ona odpowiedziała, że nie ma takiego obowiązku, dlaczego ona ma mi przypominać i to należy do mnie, żeby pamiętać i pilnować czasu rozpoczęcia sesji. Tak samo, jak jeden jedyny raz zachorowałam na covida i trafiłam do szpitala - musiałam wtedy zapłacić.
Z obecną, lepszą terapeutką mam tak, że raz byłam przeziębiona, napisałam jej o tym rano i odwołała spotkanie bez płacenia z mojej strony. Fajne zachowanie, ale uważam, że terapeuci mają prawo do stałych godzin pracy i stałego zarobku. Nie wyobrażam sobie, że ktoś odwołuje i przesuwa spotkania, bo pracuje w międzynarodowej firmie i ma wymagającą dyrektorkę. Przykro mi, ale uważam, że trzeba wtedy poszukać osoby, która pracuje do późna albo w soboty. Patrząc na to z drugiej strony, czy wyobrażasz sobie, że siedzisz w opłaconym gabinecie i czekasz na kogoś, po czym kończysz z brakiem pieniędzy i wolną godziną, bo ktoś miał spotkanie? Co innego raz na kilka miesięcy losowa sytuacja, a co innego notoryczne odwoływanie czy przesuwanie spotkań

Pejczyk Pandory pisze: ↑wt wrz 02, 2025 10:43 pm 20 lat temu chodziłam do psychologa raz w tygodniu z powodu lęku społecznego, który bardzo utrudnial mi codzienne funkcjonowanie. Praktycznie wcale nie zajmowała się tym tematem, tylko w kółko kazała mi grzebać się w przeszłości. Bardzo była przy tym nieprofesjonalna, miałam wrażenie momentami, że siedzę przy świątecznym stole z ciotką klotką a nie z wykształconym psychologiem. W tamtym czasie byłam 20letnia singielką i zadawała mi pytania typu, czy nikt w rodzinie nie naciska, żebym się z kimś związała. Ja akurat miałam pod tym względem spoko bliskich,nikt mi o to dupy nie truł, bo też nie było o co ( no szok, 20 letnia singielka). Na co pani psycholog rzuciła, że może nie mówią ale ja zdecydowanie powinnam sobie kogoś znaleźć, wtedy wszystkie moje problemy się rozwiążą

Wersow pisze: ↑czw sie 21, 2025 11:08 pm a ja rozumiem "oburzenie" - sama podczas spisywania kontraktu miałam problem z zaakceptowaniem możliwości "dwóch bezpłatnych odwołań spotkań", inaczej muszę płacić. przed samym rozpoczęciem terapii miałam już zaplanowane wyjazdy na przestrzeni roku, przez co musiałam je wrzucić właśnie w te "bezpłatne odwołania".

Sookie pisze: ↑pt sie 01, 2025 8:34 pm Właśnie to jest jedna z rzeczy, które mi jakoś nie grają. Psychologowie społeczni (słuchałam podcastów samych profesorów), socjologowie, antropolodzy czy generalnie ludzie, których uważam za mądrych, zazwyczaj mówią, że relacje międzyludzkie są bardzo ważne. Nie tylko ta w parze, ale też inne rodzaje relacji z różnymi ludźmi.
W terapii poza tym, że czułam silny nacisk na to, że powinnam szukać partnera, a tak to reszta ludzi nie miała takiego znaczenia. Ciągle tylko to "stawianie granic" I "jak ja się z tym czuję". Np. gdy powiedziałam, że muszę iść na imprezę z okazji okrągłych urodzin, dowiedziałam się, że wcale nie muszę, jeśli nie mam ochoty. Widać po społeczeństwie, że ludzie coraz bardziej się izolują, mają coraz mniej znajomych. Dodatkowo myślę, że w naszym kraju ludzie całkiem nieźle stawiają granicę, zwłaszcza w kontaktach poza rodziną- jesteśmy społeczeństwem dość samolubnym, egoistycznym, skupionym na sobie I najbliższych osobach. A tu w terapii ty i twoje uczucia są na piedestale. Brakuje perspektywy innych ludzi, brakuje feedbacku, jakby za mało było o tym, jak tworzyć te relacje, a nie tylko je zrywać.

Mój problem leżał też w pewnym schemacie, w którym żyłam i w pewnien sposób "ustawiałam się " w nowych relacjach. Powtarzałam te same błędy i co ciekawe, nie udało się ich wychwycić w czasie psychoterapii. Pani terapeutka trochę wmawiała mi kilka rzeczy (np.zazdrość, której nie czułam), trudności z zaufaniem. A problem leżał zupełnie gdzie indziej. Po ogromnym kryzysie psychicznym, w którym zostałam prawie że sama, a olało mnie mnóstwo ludzi, sama uświadomiłam sobie, co działo się i dzieje w moim życiu. Był psychiatra I polecenie terapii emdr, która w moim przypadku jest dużo lepsza. Emdr jest bardziej "neurobiologiczne" I wykorzystuje możliwości mózgu do przetwarzania i leczenia. Sama terapeutka jest też młoda i nowoczesna.
Nawet jak patrzyłam po różnych koleżankach, które chodziły na terapię czy czytałam komentarze, to jakoś u wszystkich pacjentów wg terapeutów przewijał się: nieumiejętność stawiania granic, problemy z bliskością, podporządkowanie się/przypodobanie innym ludziom, "złe" style przywiązania. W czasie dyskusji przeczytałam komentarz dziewczyny, która stwierdziła, że terapeuci uczą się pewnych rzeczy i próbują chyba wszystkich przyporządkować do pewnego typu problemów.
Pytanie jest takie, jak dokładnie też terapeuci zbierają wywiad i drążą. Mało ludzi jest takich self-aware. Moja bliska osoba obejrzała rolki na insta I przeżywała, że ona jest People pleaserem, bo tak bardzo próbuje ustąpić i podporządkować się ludziom, żeby ich zadowolić. Problem polegał na tym, że postępowała tak tylko wobec ludzi, na których jej bardzo zależało (bliska koleżanka, szef, parter), a wobec niektórych np.mnie potrafiła być chamska i bez problemu odmówić pomocy czy spotkania, bo nie miała ochoty. I pytanie, czy każda psychoterapeutka będzie dogłębnie i dociekliwie sprawdzać -czy to nie jest tak, że pacjentka ma inne problemy w relacjach, może dobiera nieodpowiednich ludzi, może ma problem z pewnością siebie? Czy przyjmie jej perspektywę, bo przecież ona się liczy na psychoterapii? I oczywiście powie jej, jak to powinna się chronić i nie próbować przypodobać czy uszczęsliwiać innych? I taka osoba będzie mogła wszystko, nawet chamstwo, tłumaczyć stawianiem granic I troską o swoje zdrowie psychiczne.
Po innej mojej koleżance też nie widzę progresu, ma wmówiony przez terapeutkę "problem z bliskością" podczas gdy jest to osoba, która np.nie potrafi w ogóle być sama i cały czas jest w relacjach.

Magda160 pisze: ↑pt sie 01, 2025 10:34 pm Mam dokładnie takie same odczucia i doświadczenia i słyszałam na terapii te same teksty: że nic nie muszę jeśli nie mam ochoty, mam stawiać granice, liczę się tylko ja i to co ja czuję. Mi to osobiście przeszkadzało i uważam to za szkodliwe. Mimo wszystko żyjemy w społeczeństwie wśród innych ludzi, funkcjonujemy w związkach, w pracy, w rodzinie. Nie jesteśmy samotnymi wyspami. A jednocześnie terapeuta ciągle mówi, że nic nie musisz, że z nikim nie musisz się liczyć. Trochę to toksyczne. Nie da się odciąć od ludzi, życie na zasadzie „nic nie muszę” doprowadzi tylko do tego, że za X lat będzie się samotnym. Brakowało mi wypośrodkowania tego wszystkiego, asertywności ale z poszanowaniem innych ludzi i ich uczuć. Moim zdaniem terapia w takim klimacie mocno umacnia egoizm, samolubstwo itd, nie wspominając już o jakichś gorszych, narcystycznych cechach.

siren95 pisze: ↑pt paź 10, 2025 3:24 pm Właśnie dlatego mam jakąś taką niechęć do terapii. Miałam 2 podejścia, nie wiem w jakich nurtach, za pierwszym razem terapeuta bardzo intensywnie prowadził spotkania, zadawał mu dużo pytań, wymagał żebym z nim analizowała itp, wtedy mnie to bardzo zmęczyło i może wystraszyło, bo po 3 takim spotkaniu więcej już nie wróciłam. Niewykluczone, że własnie teraz by mi taka terapia siadła najlepiej. Drugie podejście to ultra spokojna Pani, która o nic nie pytała, nie zagadywała, była bardzo okej z tym, żeby przesiedzieć ze mną w ciszy pierwsze minuty spotkania, bo nie wiedziałam za bardzo co powinnam mówić (to było pierwsze spotkanie, dla ścisłości). Pani czekała aż ja sama zrobię robotę, jak już coś mówiła to było to na zasadzie takiej, że ja stwierdziłam, że jakaś sytuacja mną wstrząsnęła a ona dodawała coś w stylu "rozumiem, że zrobiło to na Pani duże wrażenie" - no shit, Sherlock, właśnie to powiedziałam! Po dwóch spotkaniach podziękowałam.

Także na moim własnym przykładzie nie doświadczyłam tego, żeby terapeuta namawiał do bycia po prostu egoistą, ale mój facet chodzi na terapię już od długiego czasu i ostatnio podczas kłótni powiedział, że według jego terapeuty nie powinien się do niczego zmuszać i jeśli np. pójście do pracy sprawi, że jego nastrój ulegnie znacznemu pogorszeniu to powinien do tej pracy nie iść. Ogólnie to decyzje, które podejmuje mają robić jemu dobrze, bo to siebie powinien stawiać na pierwszym miejscu, wszystko inne to drugorzędna sprawa.
I wiecie co, ja się zastanawiam czy ten terapeuta wie w ogóle co robi, czy zna całą sytuację, czy ma pojęcie o tym, że jego pacjent/klient narobił długów, z każdej pracy jest zwalniany, bo notorycznie chodzi na l4, albo po prostu nie pojawia się w pracy, bo jak można znać te wszystkie szczegóły, wiedzieć, że człowiek jest w trudnej sytuacji materialnej a mimo to powiedzieć, że jeśli praca sprawia, że źle się czuje to nie powinien pracować. Cholera, a co ze mną w tej sytuacji? Rozumiem, że ja mam wszystko dźwigać, bo mój chłop dostał usprawiedliwienia na nierobienie nic? Niestety, ale to co mu terapeuta powie to jest święte a moje argumenty nie docierają. On nie rozumie tego, że robiąc tylko to na co on ma ochotę, dbając tylko i wyłącznie o siebie alienuje się od ludzi z jego najbliższego otoczenia. On nie rozumie, że będąc w związku musi też coś dawać od siebie, a nie tylko brać, bo ja też mam swoje limity i wkrótce może zostać sam jak palec.

Nie wiem, ciągle się mówi o tej słynnej epidemii samotności, no i się szczerze nie dziwię, jeśli nawet terapeuci forsują podejście "ja, ja"....

PEONIA pisze: ↑pt paź 10, 2025 5:54 pm Oj mogą mogą Siren - na poprzedniej stronie o tym pisałam, że też się kiedyś zmagałam się z jedną rzeczą i na terapii chciałam rozgryźć i pozbyć się rzeczy, które mnie hamują bo to mi przeszkadza i nie mogłam sobie pozwolić by to w moim życiu było. Tym czasem" niech Pani nie narzuca na siebie zbyt wiele". "proszę odpocząć", "proszę nie nakładać na siebie presji" - no i ja mówię, minęło pół roku a my tym się nawet nie zajęłyśmy i ciągle stoję w miejscu a to samo "proszę nie nakładać na siebie presji".

Ostatnio też gadałam z koleżanką co po odejściu męża i okropnym mobbingu w pracy taki się załamała, ze musiała wrócić do rodziców bo po prostu nie była w stanie samodzielnie funkcjonować. I ona mówi, ze poszła na terapię i chciała głownie się przełamać bo aż ją odrzucało jak miała szukać pracy i chciała sobie z tym poradzić.Po roku ją rzuciła bo też ciągłe słyszała, ze ma być dla siebie wyrozumiała i się nie zmuszać do niczego i minął rok a laska w tym samym miejscu. A tu oszczędności topnieją, rodzice już krzywo patrzą, że córka 30+ ponad rok bez pracy im siedzi na głowie w domu....a terapeutka twardo by była dla siebie wyrozumiała

Uważność na swoje uczucia jest ważna ale sorry, świat jest jaki jest nikt nie będzie nas głaskał, moim zdaniem terapeuci zamiast skupić się na pomocy by ktoś pokonał swoje trudności i nauczył sobie radzić to niejako utwierdzają takim gadaniem ludzi w kryzysie....To samo się dzieje z dietetykami i trenerami - sorry nie da się żreć do oporu i nie poczynić zmian w diecie ale schudnąć....