Pytania do bezdzietnych...

rockshoot pisze: ↑sob lip 26, 2025 10:57 am I to jest odpowiedzialne, jednocześnie smutne. W sensie smutne że Cię tak traktowano.
Ale widzę że różnie ludzie do tego podchodzą. Z moim narzeczonym było podobnie. Dodatkowo to babcia się nim zajmowała a nie rodzice. Nigdy nie usłyszał od nich nic miłego, a szala goryczy się przelała gdy matka powiedziała, że powinien ich szanować bo to jego rodzice. No i na tym ich relacja się zakończyła. Obecnie mamy synka, a narzeczony daje mu wszystko to, czego sam w życiu nie zaznał. Więc widzę, że są „dwie szkoły”

Leslymi pisze: ↑pt sie 22, 2025 4:14 pm Ja mam 20 lat, więc nie wiem czy moja odpowiedź się liczy , ale odkąd byłam mała nie interesowałam się dziećmi. Jak np. inne małe dziewczynki miały swoją lalkę i się bawiły, że są mamą tak ja robiłam coś kompletnie innego. Dzieci nigdy nie powodowały u mnie żadnych większych rozczuleń, nie umiem się z nimi bawić, rozmawiać, nigdy nawet żadnego nie trzymałam, gdy mi gdzieś na chrzcinach wciskano je na ręce, bo się boję. Nigdy nie marzyłam o byciu matką i to się nie zmieniło i nie zmieni. Na razie boję się powiedzieć o tym rodzinie, bo byliby wściekli, ale ja już wiem, że nie zamierzam rodzić "bo tak trzeba". I wiem, że dużo osób pewnie pomyśli, że wszystko może się jeszcze zmienić, ale ja totalnie w to nie wierzę.

Przeraża mnie poród i jego konsekwencje, to, co ciąża robi z ciałem. Nie widzę siebie w roli matki, bałabym się panicznie, że zrobię coś nie tak, że nie będę umiała się zająć tym dzieckiem i nieświadomie zrobiłabym mu jakąś krzywdę. Że zostałabym sama ze wszystkimi tymi obowiązkami, nieprzespanymi nocami, brakiem czasu dla siebie, rozwalonym ciałem, z mężem, który ma wszystko w dupie. A teraz większość mężczyzn taka właśnie jest, dobrymi tatusiami to oni są tylko na zdjęciach a w rzeczywistości kobiety harują w domu od razu po porodzie i jeszcze zajmują się obowiązkami wokół dziecka. Na wszelkich forach jest mnóstwo wątków, gdzie kobiety żałują macierzyństwa i że wypruło ono radość i wolność, że dla męża ich ciało po porodzie się stało brzydkie i robią skok w bok... I nikt nie bierze ich problemów na poważnie, bo gdy pojawia się dziecko, to kobieta już na zawsze zostanie tylko matką. Nie radzisz sobie? To słaba z ciebie matka, weź się w garść!

Ja może jestem egoistką, ale na myśl o tym, że miałabym poświęcić swój spokój, nerwy, czas i pieniądze na dziecko od razu mi się odechciewa czegokolwiek, tak samo jak na myśl o ciągłym hałasie, wrzasku, płaczu, latania po lekarzach, pieluchach, ubrankach i masie problemów o których istnieniu może nawet nie zdaję sobie sprawy. Sąsiadka nade mną ma trójkę dzieci i czasem jak słyszę, co tam się wyprawia to nie wyobrażam sobie jak w takim jazgocie można w ogóle odpocząć po pracy czy się zrelaksować. Nie można przysłowiowo ''rzucić wszystkiego i pojechać w Bieszczady'', nie można odciąć się od świata, gdy potrzeba, bo ciągle coś z dzieckiem. Ja cenię bardzo spokój i ciszę i nie byłabym w stanie tego poświęcić. I wolę żyć w ten sposób, niż przynieść na świat dziecko z przymusu i zatracić w tym kompletnie siebie.

Ogólnie to wkurza mnie, że zawsze gdy mówi się ''nie chcę mieć dzieci'' to od razu pada natarczywe pytanie ''dlaczego?????'' i trzeba się tłumaczyć. Demonizuje się te ''stare samotne kobiety z kotami'', ale każda taka kobieta, jaką spotkałam w swoim życiu (miałam nawet jedną taką nauczycielkę przyrody w podstawówce, która swoje życie poświęciła podróżom) była zadbana, szczęśliwa, pełna spokoju, miała grono przyjaciół i generalnie spełniała się w życiu. I absolutnie nie chodzi mi o to, że poprzez macierzyństwo nie można się spełniać, bo wiele kobiet marzy o byciu matką. Chodzi mi właśnie o możliwość wyboru i brak stygmatyzacji kobiet, które wolą inną ścieżkę...

Leslymi pisze: ↑pt sie 22, 2025 4:14 pm Ja mam 20 lat, więc nie wiem czy moja odpowiedź się liczy , ale odkąd byłam mała nie interesowałam się dziećmi. Jak np. inne małe dziewczynki miały swoją lalkę i się bawiły, że są mamą tak ja robiłam coś kompletnie innego. Dzieci nigdy nie powodowały u mnie żadnych większych rozczuleń, nie umiem się z nimi bawić, rozmawiać, nigdy nawet żadnego nie trzymałam, gdy mi gdzieś na chrzcinach wciskano je na ręce, bo się boję. Nigdy nie marzyłam o byciu matką i to się nie zmieniło i nie zmieni. Na razie boję się powiedzieć o tym rodzinie, bo byliby wściekli, ale ja już wiem, że nie zamierzam rodzić "bo tak trzeba". I wiem, że dużo osób pewnie pomyśli, że wszystko może się jeszcze zmienić, ale ja totalnie w to nie wierzę.

Przeraża mnie poród i jego konsekwencje, to, co ciąża robi z ciałem. Nie widzę siebie w roli matki, bałabym się panicznie, że zrobię coś nie tak, że nie będę umiała się zająć tym dzieckiem i nieświadomie zrobiłabym mu jakąś krzywdę. Że zostałabym sama ze wszystkimi tymi obowiązkami, nieprzespanymi nocami, brakiem czasu dla siebie, rozwalonym ciałem, z mężem, który ma wszystko w dupie. A teraz większość mężczyzn taka właśnie jest, dobrymi tatusiami to oni są tylko na zdjęciach a w rzeczywistości kobiety harują w domu od razu po porodzie i jeszcze zajmują się obowiązkami wokół dziecka. Na wszelkich forach jest mnóstwo wątków, gdzie kobiety żałują macierzyństwa i że wypruło ono radość i wolność, że dla męża ich ciało po porodzie się stało brzydkie i robią skok w bok... I nikt nie bierze ich problemów na poważnie, bo gdy pojawia się dziecko, to kobieta już na zawsze zostanie tylko matką. Nie radzisz sobie? To słaba z ciebie matka, weź się w garść!

Ja może jestem egoistką, ale na myśl o tym, że miałabym poświęcić swój spokój, nerwy, czas i pieniądze na dziecko od razu mi się odechciewa czegokolwiek, tak samo jak na myśl o ciągłym hałasie, wrzasku, płaczu, latania po lekarzach, pieluchach, ubrankach i masie problemów o których istnieniu może nawet nie zdaję sobie sprawy. Sąsiadka nade mną ma trójkę dzieci i czasem jak słyszę, co tam się wyprawia to nie wyobrażam sobie jak w takim jazgocie można w ogóle odpocząć po pracy czy się zrelaksować. Nie można przysłowiowo ''rzucić wszystkiego i pojechać w Bieszczady'', nie można odciąć się od świata, gdy potrzeba, bo ciągle coś z dzieckiem. Ja cenię bardzo spokój i ciszę i nie byłabym w stanie tego poświęcić. I wolę żyć w ten sposób, niż przynieść na świat dziecko z przymusu i zatracić w tym kompletnie siebie.

Ogólnie to wkurza mnie, że zawsze gdy mówi się ''nie chcę mieć dzieci'' to od razu pada natarczywe pytanie ''dlaczego?????'' i trzeba się tłumaczyć. Demonizuje się te ''stare samotne kobiety z kotami'', ale każda taka kobieta, jaką spotkałam w swoim życiu (miałam nawet jedną taką nauczycielkę przyrody w podstawówce, która swoje życie poświęciła podróżom) była zadbana, szczęśliwa, pełna spokoju, miała grono przyjaciół i generalnie spełniała się w życiu. I absolutnie nie chodzi mi o to, że poprzez macierzyństwo nie można się spełniać, bo wiele kobiet marzy o byciu matką. Chodzi mi właśnie o możliwość wyboru i brak stygmatyzacji kobiet, które wolą inną ścieżkę...

Gabs pisze: ↑ndz sie 24, 2025 6:52 pm A myślałaś jak to będzie na starość? Mnie przeraża samotność. Że po prostu nie będę mieć dla kogo żyć. Albo pewnego dnia upadne i będę kilka dni umierać bo mnie nikt nie odwiedzi... Wiem że posiadanie dziecka nie gwarantuje posiadania opieki ale chociaż ten kontakt...

Zolo666 pisze: ↑ndz sie 24, 2025 7:01 pm Kontaktu też możesz nie mieć. Zbieraj na emeryturę żeby sobie opłacić opiekę a nie na karb dzieciaków bo szklankę ktoś musi podać. Różnie bywa

]

Gabs pisze: ↑ndz sie 24, 2025 6:52 pm A myślałaś jak to będzie na starość? Mnie przeraża samotność. Że po prostu nie będę mieć dla kogo żyć. Albo pewnego dnia upadne i będę kilka dni umierać bo mnie nikt nie odwiedzi... Wiem że posiadanie dziecka nie gwarantuje posiadania opieki ale chociaż ten kontakt...

rsong pisze: ↑pn sie 25, 2025 1:42 pm ... Przecież rodzina to nie jest jedyna forma kontaktu. Nad związkami się pracuje, można je tworzyć przez całe życie. Są przyjaciele, znajomi, można udzielać się w wolontariacie. Z dziećmi kontaktu i tak można nie mieć.
Chcesz mieć "wioskę"? Zacznij budować ją sama. Dzieci nie są rozwiązaniem w takiej sytuacji, a powoływanie ich na świat, żeby nie być samemu jest po prostu samolubne.
Do tego żyje się dla samego siebie. Stawianie kogoś innego w centrum swojego życia, życie dla nich - to jest przepis na tragedię, prędzej czy później.

rsong pisze: ↑pn sie 25, 2025 1:42 pm ... Przecież rodzina to nie jest jedyna forma kontaktu. Nad związkami się pracuje, można je tworzyć przez całe życie. Są przyjaciele, znajomi, można udzielać się w wolontariacie. Z dziećmi kontaktu i tak można nie mieć.
Chcesz mieć "wioskę"? Zacznij budować ją sama. Dzieci nie są rozwiązaniem w takiej sytuacji, a powoływanie ich na świat, żeby nie być samemu jest po prostu samolubne.
Do tego żyje się dla samego siebie. Stawianie kogoś innego w centrum swojego życia, życie dla nich - to jest przepis na tragedię, prędzej czy później.

Gabs pisze: ↑wt sie 26, 2025 9:18 am Wiesz co, chyba mocno ulegam presji społeczności... Wszyscy dookoła stołu rodzinnego albo mają dziecko albo się spodziewają. Patrzą na mnie i męża z litością, straszą pustką i samotnością. Niby po co żyć skoro się nic nikomu nie przekaże... Coś w tym jest przerażającego.

Push pisze: ↑ndz lis 10, 2024 7:41 pm Ile macie lat i jak otoczenie reaguje na fakt, że nie macie/nie chcecie mieć dzieci?

PannaMijana pisze: ↑śr sie 27, 2025 8:54 pm Ja wiek 29 . Nie mam dzieci bo nie mam z kim + sytuacja finansowa. Gdybym miała porządnego partnera i bardzo dobrą sytuację finansową to bym została mamą. A tak nie chce narażać je na biedę , bo nie oszukujmy się szkoła Ci nie wybaczy jak nie masz markowych ciuchów ,najnowszego telefonu. Jak otoczenie reaguje? Moja mama nie ma nic przeciwko,nawet mnie popiera,ojciec mi nic nie mówi ,jedynie to tylko koleżanki dopytywały kiedy moja kolej a tak nikt mi nie dokucza.

Gabs pisze: ↑czw sie 28, 2025 8:30 pm A dajesz sobie jakieś granice czasowe? Np Jestem otwarta na ciążę do x lat?

Lillak pisze: ↑wt sie 26, 2025 9:26 am Współczuję rodziny. Z mężem jesteśmy 5 lat po ślubie, razem blisko 8 lat. Nasze rodziny wiedzą, że nie chcemy dzieci i nikt nigdy nic nam nie sugerował. Szanują nasz wybór, choć jest inny od ich wyboru. Żyję dla siebie. Majątek przekażę komuś z rodziny lub fundacji, nie zabiorę go do grobu.

Gabs pisze: ↑ndz sie 24, 2025 6:52 pm A myślałaś jak to będzie na starość? Mnie przeraża samotność. Że po prostu nie będę mieć dla kogo żyć. Albo pewnego dnia upadne i będę kilka dni umierać bo mnie nikt nie odwiedzi... Wiem że posiadanie dziecka nie gwarantuje posiadania opieki ale chociaż ten kontakt...

rsong pisze: ↑pn sie 25, 2025 1:42 pm Do tego żyje się dla samego siebie. Stawianie kogoś innego w centrum swojego życia, życie dla nich - to jest przepis na tragedię, prędzej czy później.

kiciakociaaa2137 pisze: ↑wt wrz 09, 2025 9:49 pm Dziecko nigdy nie jest gwarancją braku samotności na stare lata. Ile jest samotnych seniorów, których dzieci mieszkają za granicą i dzwonią kilka razy w roku? A nawet nie za granicą - znam osobiście przypadki, gdzie dorosłe dziecko mieszka godzinę drogi autem od rodzica i widują się dwa razy w roku. Dlatego zamiast wbrew sobie decydować się na dziecko, dbajmy o przyjaźnie z bliskimi nam osobami, nawiązujmy nowe kontakty, wychodźmy do ludzi. Mamy starzejące się społeczeństwo i za kilkadziesiąt lat takich jak my być może będzie więcej niż dzieci.