wasze true crime

xyzerna pisze: ↑śr paź 22, 2025 2:18 pm Ja prawie padłam ofiarą pedofila...

Miałam 11 lat i pisałam z chłopakiem na fb. Nasza znajomość trwała rok - ogólnie byłam naprawdę dojrzała jak na swój wiek - głupia bo nastolatka, ale ogarniałam więcej niż rówieśnicy - taka była moja "dojrzałość" bo przecież dobrych i mądrych decyzji nie podejmowałam.

Pisaliśmy i nasze rozmowy weszły no na bardziej intymny tor - z jego strony, ja coś tam podkręcałam, z koleżanką się w ogóle z tego śmiałysmy, w jego głowie on miał 16 lat i tak mi wmawiał, no dzieciok się cieszył że starszy chłopak do niej pisze i do tego komplementuje. Oczywiście rodzice nic nie wiedzieli, że z kimś piszę - spytacie gdzie byli? To zupełnie inna historia i za złe im nie mam, moje dzieciństwo było pokrzaczone.

Po tym roku znajomości uznał że on do mnie przyjedzie i się spotkamy, będzie spał w moim mieście w hotelu (tak, czułam się taka mądra by śmiać się z p3nisów a nie byłam na tyle inteligentna aby ogarnąć, że 16-latek nie ogarnie sam hotelu) i oczywiście uznałam, że to świetny pomysł. W dniu spotkania podeszłam pod ten hotel, czekałam, czekałam, czekałam.... nie było go. Napisał mi że go napadli w pociągu więc sie nie pojawi. Wiecie jaka była prawda? Miał się też spotkać z inną dziewczynką z mojego miasta (jeszcze młodszą...) ale ona się pochwaliła rodzicom i jej ojciec się zabrał za temat - pogroził więc ten nie przyjechał. Napisała do mnie ta dziewczyna, bo poczuła się zdradzona przez niego.

Finalnie chyba mu się odwidziało wyrywanie małoletnich, bo po jakimś czasie zmienił profilowe, na swoje prawdziwe zdjęcie... 16 lat NA PEWNO nie miał, ani nawet chyba nie 30.... a więcej. Spytacie się - to co nie widzieliście swoich zdjęć? No nie. Konto na fb dalej wisi, chłop komentuje coś cały czas, jest se na wolności. Czy udało mu się kiedyś spotkać z jakąś dziewczynką? Nie wiem. Jak coś chłop jest z Wrocławia i nosi kitkę, może ktoś miał z nim doczynienia?

Tak to jest kiedy do zaniedbanego zakompleksionego dziecka pisze osoba która jej daje uwagę. To sie mogło skończyć tragicznie, tak właściwie wyparłam tą sytuację i przypomniało mi się to po wielu latach (ponad 13). Rozmawiajcie ze swoimi dziećmi, nie zostawiajcie ich samych sobie, dużo nastolatek strasznie się teraz seksualizuje, to duże zagrożenie i to nie są pojedyńcze przypadki. Tacy faceci szukają i czekają, a mają jeszcze więcej możliwości niż te 13 lat temu.

Kaniunia pisze: ↑pt paź 24, 2025 2:01 pm W tym samym wątku, co napisałaś, kilka stron wczesniej ja opisałam swoją historię. I chyba nawet ktos z tego zadrwił. u mnie taki sam mechanizm. Facet powyżej 30, nie 40. I u mnie do spotkania doszło... rowniez wyparlam to na baaardzo długo. Omamił mnie. Obiecywał... a ze ja miałam fatalne kontakty z matką, chyba szukałam sprzymierzeńca w sieci... znalazłam.

xyzerna pisze: ↑pt paź 24, 2025 2:14 pm To jest przykre, bo byliśmy dziećmi. Jakie dziecko myśli w 100% na trzeźwo. A gdy dochodzą jakieś zaniedbania, kompleksy to jest dopiero mieszanka

sarenka.lesna pisze: ↑sob lis 01, 2025 2:46 pm Koniec lat 90, początek 2000, miałam jakieś 6-7 lat. Wcześnie rano, w wakacje wyszłam pobawić się z koleżanką, miałyśmy swoje miejsce tzw "bazę" w zaroślach między blokami. Zbieraliśmy różne cegły, kamienie, śmieci z osiedla, żeby je tam poznosić i coś z nich zbudować. Pamiętam to jak dziś. Kucałyśmy na chodniku między blokami, niedaleko tych zarośli i liczyłyśmy ile potrzebujemy jeszcze "budulca", ale odruchowo spojrzałam w dal i widziałam, że idzie w naszą stronę jakiś mężczyzna, wydał mi się dziwny, ale nadal się bawiłyśmy bo po prostu szedł, kiedy nas mijał, zwyczajnie chwycił mnie w pasie, zakrył mi usta i zaczął nieść, jakby nigdy nic. Próbowałam się wyrwać, kopałam go, szczypałam, gryzłam w palce a ten nic. Nagle lekko jęknął i jakby mu się noga zachwiała, wtedy lekko zluzował uścisk, a ja się wyrwałam. Okazało się, że ta moja koleżanka rzuciła w niego takim wielkiem zlepkiem cegły z betonem i kamieniami. Była w szoku, że dała radę go podnieść i rzucić, bo wcześniej razem go miałyśmy a ona była ode mnie niższa, chudsza. Ale to pewnie adrenalina.. zaczęłyśmy uciekać do jej domu krzycząc najłagodniej jak się da, kiedy na chwilę odwróciłyśmy się, żeby zobaczyć czy ten facet nas goni, widziałam, że szedł niewzruszonym tym samym równym krokiem jakim szedł w naszym kierunku. Pamiętam, że strasznie mnie to zdziwiło i tak zmroziło, bo wydawał się być jak robot, bez uczuć, bez skrupułów. Kiedy dobiegłyśmy do domu koleżanki, nie mogliśmy się uspokoić, pamiętam jak jej dziadek odprowadzał mnie do domu, błagałam go, żebyśmy szli inną drogą bo bałam się, że on może gdzieś być i zobaczy, gdzie mieszkam. Niestety byłam dość zaniedbywanym dzieckiem i rodzice nie chcieli iść z tą sprawą na policję, mówiąc że "nie chcemy mieć jeszcze problemów". Do dziś pamiętam te słowa, mimo, że rodzice dawno nie żyją, a to było tak dawno.. Bałam się wychodzić później z domu przez całe lato, zresztą przez parę dni rodzice sami zabraniali mi wychodzić.
Najgorsze było to, że po jakiś 22, może 23 latach od tego zdarzenia, przeglądając różne kryminalne zagadki, trafiłam na artykuł o dziewczynce z mojego miasta, która mniej więcej w tym samym czasie została znaleziona martwa. Zaczęłam szukać coś więcej i zobaczyłam rysopis podejrzanego i dam sobie rękę uciąć, że był to ten sam człowiek. Jak tylko go zobaczyłam to zwymiotowałam, bo na pewno był to on. Nigdy nie zapomnę tego martwego wyrazu twarzy.

https://interwencja.polsatnews.pl/repor ... -wolnosci/

To jest ta sprawa.

Madzinx pisze: ↑pn lis 03, 2025 9:09 am Czytałam kiedyś o sprawie Kamili z Gdańska, mrozi krew w żyłach, ale po przeczytaniu Twojej historii zmroziło mnie podwójnie...
Pogrzebałam troszkę i znalazłam portret pamięciowy tego gościa:

https://buzz.gazeta.pl/buzz/7,156947,30 ... FB_Weekend

Ciekawe ile jeszcze dzieci skrzywdził, a ilu się udało wyrwać tak jak Tobie...

sarenka.lesna pisze: ↑pn lis 03, 2025 1:38 pm O tym samym myślałam. Miałam żal o to do rodziców, wypominałam im to, że przez to mógł kogoś skrzywdzić, niestety rodzice woleli stać przy zdaniu, że facet pewnie "żartował"...

Co do portretu pamięciowego, było ich kilka z tegorocznych co widziałam (dwa takie stale powtarzane), ale facet, który wtedy próbował mnie porwać to był ten blondyn z podłużną twarzą (jeden z tych dwóch widywanych często w mediach).

Dodam jeszcze, że miałam wrażenie, że on jakby polował na dziewczynki z tych gorszych dzielnic Gdańska (ja wtedy mieszkałam we Wrzeszczu - słynął w biedy, niebezpieczeństwa, podobnie jak Kamilka z Olszynki). Może nawet obserwował dłuższy czas. Ja byłam tym dzieckiem, które uciekało na dwór by nie być w domu, często chodziłam sama, miałam szczęście, że byłam wtedy z koleżanką.

Madzinx pisze: ↑pn lis 03, 2025 1:56 pm https://wiadomosci.radiozet.pl/polska/K ... zez-ufnosc

Jeden z facetów z kładki - ten po prawej.

Co do tego, że zaczepiał biedniejsze dziewczynki - też mi się to gdzieś nasunęło wcześniej, gdy o tym czytałam. Duże prawdopodobieństwo, że takimi dziećmi mniej interesują się rodzice i ich zniknięciem. Szczególnie wtedy, gdy wychodziliśmy na długie godziny na dwór i prawdę mówiąc rodzice się nie interesowali gdzie jesteśmy, a kontaktu z nami nie było żadnego. Nikt nie miał komórki

sarenka.lesna pisze: ↑pn lis 03, 2025 1:38 pm O tym samym myślałam. Miałam żal o to do rodziców, wypominałam im to, że przez to mógł kogoś skrzywdzić, niestety rodzice woleli stać przy zdaniu, że facet pewnie "żartował"...

Co do portretu pamięciowego, było ich kilka z tegorocznych co widziałam (dwa takie stale powtarzane), ale facet, który wtedy próbował mnie porwać to był ten blondyn z podłużną twarzą (jeden z tych dwóch widywanych często w mediach).

Dodam jeszcze, że miałam wrażenie, że on jakby polował na dziewczynki z tych gorszych dzielnic Gdańska (ja wtedy mieszkałam we Wrzeszczu - słynął w biedy, niebezpieczeństwa, podobnie jak Kamilka z Olszynki). Może nawet obserwował dłuższy czas. Ja byłam tym dzieckiem, które uciekało na dwór by nie być w domu, często chodziłam sama, miałam szczęście, że byłam wtedy z koleżanką.

Marti37 pisze: ↑pn lis 03, 2025 5:31 pm Zmrozila mnie Twoja historia ogromne szczęście że udało Ci się uciec
Co do rodziców to brak słów- wiele rodziców z ówczesnych czasów było po prostu patologicznych i zwyczajnie olewali własne dzieci (moi również).
Sama jestem matką i nie wyobrażam sobie w takiej sytuacji nie udzielić dziecku wsparcia zbywając je że porywacz "żartował "
A później płacz bo dziecko zaginęło no jak to możliwe przecież zawsze wracało (ile dzieci zaginęło w latach 80-90)kto by się mógł spodziewać że dziecko puszczone samopas na cały dzień o jednej kanapce może sie połasić na cukierki od miłego pana z auta czy zostać napadnięte w jakichś krzakach
Przepraszam ale się wkurzyłam na bezmyślnośc Twoich rodziców i w ogóle rodziców w tamtych czasach

sarenka.lesna pisze: ↑pn lis 03, 2025 5:51 pm Całkowicie rozumiem Twoje emocję. Jak też pomyślę, to gdybym była na ich miejscu, nie wypuściła bym nigdy sama siebie z domu, bo na moim osiedlu działa mafia, więc już samo to jest okropne i przerażające. Mnie samą do dziś to wkurza, nie tylko w tym kontekście, ale też innych spraw kryminalnych z udziałem dzieci. Myślę, że to jest główny powód dlaczego było ich (taki spraw) najwięcej właśnie w latach 80-90. Rodzice wtedy traktowali swoje dzieci jak coś to jest a jutro może nie być i w sumie nawet lepiej, bo mieliby "spokój". Często widać to po jakiś starych wywiadach z rodzicami dzieci zaginionych, szczególnie jeśli ktoś był z takiej rodziny, łatwo to wyłapać ze sposobu bycia. Nawet czytając ten wątek, najwięcej tragedii i takiej skrajnej patologii działo się w latach 80-90 i wczesnych 00.

sarenka.lesna pisze: ↑pn lis 03, 2025 5:51 pm Całkowicie rozumiem Twoje emocję. Jak też pomyślę, to gdybym była na ich miejscu, nie wypuściła bym nigdy sama siebie z domu, bo na moim osiedlu działa mafia, więc już samo to jest okropne i przerażające. Mnie samą do dziś to wkurza, nie tylko w tym kontekście, ale też innych spraw kryminalnych z udziałem dzieci. Myślę, że to jest główny powód dlaczego było ich (taki spraw) najwięcej właśnie w latach 80-90. Rodzice wtedy traktowali swoje dzieci jak coś to jest a jutro może nie być i w sumie nawet lepiej, bo mieliby "spokój". Często widać to po jakiś starych wywiadach z rodzicami dzieci zaginionych, szczególnie jeśli ktoś był z takiej rodziny, łatwo to wyłapać ze sposobu bycia. Nawet czytając ten wątek, najwięcej tragedii i takiej skrajnej patologii działo się w latach 80-90 i wczesnych 00.

GapaGlapa pisze: ↑pn lis 03, 2025 10:09 pm Mam ciarki po przeczytaniu Twojej historii i bardzo bym Cie chciala uściskać. Też jestem niezaopiekowanym dzieckiem lat 80-tych, też dwa razy uciekłam zboczencom, też byłam puszczana samopas i pies z kulawy nogą nie interesował sie gdzie jestem , co sie ze mną dzieje i czy w ogóle wróciłam. Dziś jako nadopiekuńcza matka dwójki nastolatków nie wyobrażam sobie jak rodzice tamtych czasów mogli byc tak bezmyślni

Marti37 pisze: ↑wt lis 04, 2025 9:42 am O tym ze to były dobre czasy mówią ci którzy przeżyli
Ci którzy nie przeżyli już się nie wypowiedzą bo nie mają możliwości
Dla mnie rodzice lat 80/90 byli w większości patologiczni a dzieci mieli bo wpadli (jak moi) albo "bo wypada" bo każdy musi się ożenić i mieć dzieci
Większość z nich traktowała dzieci jako kłopot zupełnie jakbyśmy się sami prosili na ten świat i nasza egzystencja nie była skutkiem ich wyborów.
Ja z moimi nie mam praktycznie kontaktu, wyprowadziłam się zaraz po maturze.
Dzisiaj mają pretensje że nie wyślę do nich dzieci na wakacje zero refleksji nad swoimi błędami, to ja jestem niewdzięczna przecież
Sorry za off top

sarenka.lesna pisze: ↑sob lis 01, 2025 2:46 pm Koniec lat 90, początek 2000, miałam jakieś 6-7 lat. Wcześnie rano, w wakacje wyszłam pobawić się z koleżanką, miałyśmy swoje miejsce tzw "bazę" w zaroślach między blokami. Zbieraliśmy różne cegły, kamienie, śmieci z osiedla, żeby je tam poznosić i coś z nich zbudować. Pamiętam to jak dziś. Kucałyśmy na chodniku między blokami, niedaleko tych zarośli i liczyłyśmy ile potrzebujemy jeszcze "budulca", ale odruchowo spojrzałam w dal i widziałam, że idzie w naszą stronę jakiś mężczyzna, wydał mi się dziwny, ale nadal się bawiłyśmy bo po prostu szedł, kiedy nas mijał, zwyczajnie chwycił mnie w pasie, zakrył mi usta i zaczął nieść, jakby nigdy nic. Próbowałam się wyrwać, kopałam go, szczypałam, gryzłam w palce a ten nic. Nagle lekko jęknął i jakby mu się noga zachwiała, wtedy lekko zluzował uścisk, a ja się wyrwałam. Okazało się, że ta moja koleżanka rzuciła w niego takim wielkiem zlepkiem cegły z betonem i kamieniami. Była w szoku, że dała radę go podnieść i rzucić, bo wcześniej razem go miałyśmy a ona była ode mnie niższa, chudsza. Ale to pewnie adrenalina.. zaczęłyśmy uciekać do jej domu krzycząc najłagodniej jak się da, kiedy na chwilę odwróciłyśmy się, żeby zobaczyć czy ten facet nas goni, widziałam, że szedł niewzruszonym tym samym równym krokiem jakim szedł w naszym kierunku. Pamiętam, że strasznie mnie to zdziwiło i tak zmroziło, bo wydawał się być jak robot, bez uczuć, bez skrupułów. Kiedy dobiegłyśmy do domu koleżanki, nie mogliśmy się uspokoić, pamiętam jak jej dziadek odprowadzał mnie do domu, błagałam go, żebyśmy szli inną drogą bo bałam się, że on może gdzieś być i zobaczy, gdzie mieszkam. Niestety byłam dość zaniedbywanym dzieckiem i rodzice nie chcieli iść z tą sprawą na policję, mówiąc że "nie chcemy mieć jeszcze problemów". Do dziś pamiętam te słowa, mimo, że rodzice dawno nie żyją, a to było tak dawno.. Bałam się wychodzić później z domu przez całe lato, zresztą przez parę dni rodzice sami zabraniali mi wychodzić.
Najgorsze było to, że po jakiś 22, może 23 latach od tego zdarzenia, przeglądając różne kryminalne zagadki, trafiłam na artykuł o dziewczynce z mojego miasta, która mniej więcej w tym samym czasie została znaleziona martwa. Zaczęłam szukać coś więcej i zobaczyłam rysopis podejrzanego i dam sobie rękę uciąć, że był to ten sam człowiek. Jak tylko go zobaczyłam to zwymiotowałam, bo na pewno był to on. Nigdy nie zapomnę tego martwego wyrazu twarzy.

https://interwencja.polsatnews.pl/repor ... -wolnosci/

To jest ta sprawa.

Kaniunia pisze: ↑wt lis 04, 2025 4:35 pm Sarenko, powinnaś sie zgłosić na policję. Pomimo upływu lat. Naprawdę. Ten drapieżnik pewnie chodzi pomiędzy zwykłymi ludźmi...
Coś okropnego. Niesamowitely jest ten instynkt samozachowawczy u dzieci. Ta koleżanka... masz z nią kontakt?

sarenka.lesna pisze: ↑wt lis 04, 2025 5:01 pm Myślę o tym, szczególnie, że jakiś czas temu archiwum x wzięło się za tą sprawę i nie daje mi to spokoju. Ciągle mam na uwadze, że on po prostu cały czas chodzi między ludźmi, między dziećmi. Jedynie mam obawę, że może być jakoś powiązany z władzami, skoro go nie znaleźli mimo rysopisu i tego, że był na tyle "bezczelny"(?), żeby porwać kogoś za dnia, na osiedlu.
Niestety nie mam kontaktu z tą koleżanką, niedługo po tym wydarzeniu się wyprowadziła. Kiedyś znalazłam ją na FB, pytałam czy pamięta tą sytuację, ale bardzo nie chciała o tym rozmawiać.