Ja tęsknię od 10 lat. Co prawda od bólu i smutku jestem już daleko, przez ten czas przekłułam to w stronę wdzięczności, że mogłam coś tak wyjątkowego dla mnie przeżyć i poczuć. Są lepsze i gorsze momenty, ale zawsze po jakimś czasie wspomnienia wracają jak bumerang. Nie użalam się nad sobą i nie potrzebuje rad jakby co
Cała istota tej tęsknoty to zapewne niepowtarzalność odczuć, które towarzyszyły mi przy tej osobie. Po takim czasie jestem z tym już pogodzona, ale trzymam w sercu ten skrawek i uśmiecham się czasem na myśl o tym, co było.
Ciekawe czy któraś z was miała tak, że wiedziała, iż pewne uczucia są nie do powtórzenia z kimś innym ;mogą wystąpić podobne- miłość, zauroczenie, ale gdzieś w głębi serca wiesz, że to nie sięgnie nigdy tego samego poziomu, choć także będzie piękne, będzie dawało radość, satysfakcję i chęć bycia w tym.

Możemy wracać do przeszłości, ale nikogo tam nie ma. Tak, tęsknisz teraz za nim, pewnie wspominasz same dobre chwile (i żadnych złych ), szukasz podpowiedzi w internecie jak przestać tęsknić, wmawiasz sobie że nie znajdziesz nikogo lepszego od niego i tak dalej. Każda z nas tak miała chociaż raz i rozumiem. Ale szczerze? Najlepsze co można zrobić teraz to znaleźć sobie zajęcie/zajęcia, a czas upłynie, a z czasem odejdzie też ta tęsknota i co najwyżej zamieni się w sentyment. Ja poszłam na siłkę, zajęcia z pilatesu, spotykałam się maksymalnie ze znajomymi, wychodziłam na spacery sama ze sobą, zaczęłam biegać i któregoś dnia po prostu obudziłam się z myślą, że jest po prostu okej.

Tęsknię za byłym.