Krokusek pisze: ↑śr paź 12, 2022 7:32 pm
lubieplacki pisze: ↑śr paź 12, 2022 7:23 pm
Krokusek pisze: ↑wt paź 11, 2022 11:27 pm
Czyżby fobia społeczna? Miałam jej mały epizod jakieś 10 lat temu, także wiem co czujesz. Gratulacje, cieszę się Twoim sukcesem! ❤ Małymi kroczkami, byle do celu
Niestety tak
ale mam też bogate doświadczenia z atakami paniki, zaburzeniami odżywiania, depresją. No, od koloru do wyboru. Za chwilę na podstawie własnych doświadczeń będę mogła zostać terapeutką :D
Dzięki za dobre słowo! dosłownie, czasami mały kroczek (wyjście metr za próg mieszkania), jest milowym krokiem i ogromnym osiągnięciem.
Masz kogoś bliskiego? Mi bardzo pomógł kolega, który strasznie się na mnie "uwziął" pod tym względem. Bardzo mnie polubił (w sumie nie wiem czemu, bo w tamtym czasie nawet nie za bardzo odzywałam się do ludzi) i wszędzie mnie wyciągał, czasem nawet na zasadzie "bez Ciebie nie idę". Bardzo otwarty i uśmiechnięty z niego człowiek, więc dzięki niemu dosyć łatwo oswoiłam się z innymi ludźmi i nauczyłam się radzić sobie z tymi nieprzychylnymi.
Co do zostania terapeutką, to szykuj kozetkę, piszę się!
Ha ha, dobra. Zapraszam gratis
U mnie jest dość złożony temat. Wydawało mi się, że nie miałam nikogo kto mógłby mnie wesprzeć a ja też nie potrafię prosić ludzi o pomoc. Moim głównym wsparciem jest moja terapeutka i dietetyczka. Ale ostatnio miałam ogromną awanturę z partnerem, padło wieeeele przykrych słów w tym co do mojego stanu. Kiedy mu zarzuciłam, że mnie nie wspiera to odpowiedział, że ciężko mnie wspierać skoro przez ostatnie pół roku nie spróbowałam postawić chociaż kroczku do przodu. To mnie jakoś złamało ale też otworzyłam oczy. Zapomniałam o sobie a jedynym moim osiągnięciem było wstanie z łóżka i praca w którą wkładałam całą swoją energię, żeby tuż po opaść z sił. Pogodziliśmy się, porozmawialiśmy i to on teraz codziennie mnie wyciąga z domu, chociażby na przejażdżkę autem po osiedlu. Niedługo planujemy dłuższą trasę a we mnie kiełkuje chęć aby po drodze się zatrzymać i zajść do żabki coś kupić. To brzmi tak prosto, tak bezwysiłkowo, normalnie, ale tylko osoba, która przechodzi przez to samo jest w stanie zrozumieć jak wielkie to osiągnięcie.
Cieszę się, że powstał ten wątek. Tak fajnie jest być wśród ludzi, którzy także mają problemy i jeżeli nie mogą pomóc to mogą jedynie wysłuchać a to i tak dużo. Fajnie, że Tobie się udało, trzymam kciuki żeby to cholerstwo już więcej do Ciebie nie powróciło.
To minie. Po prostu minie.
